![](https://zaynab-kerman.kowsarblog.ir/media/users/m11081/profile_pictures/_evocache/th.jpg2.jpg/crop-64x64.jpg?mtime=1441092134)
مانع یاد خدا
مانع ذكر
ذكرِ لفظى، موانع مهمى بر سر راه ندارد، چرا كه هر وقت انسان بخواهد مىتواند اذكار مقدسى را مشتمل بر اسماى حسناى خداوند و صفات جمال و كمال او بر زبان جارى سازد؛ مگر اين كه آن قدر غرق دنيا شود كه حتى مجال براى ذكر لفظى باقى نماند. ولى ذكر قلبى و معنوى موانع زيادى بر سر راه دارد، كه مهمترين آنها از سوى خود انسان است. با اين كه خداوند همه جا حاضر و ناظر است، و از ما به ما نزديكتر مىباشد (وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ) (ق: 16) و قبل از هر چيز و بعد از هر چيز او مىباشد، و همراه همه چيز است، و طبق حديث مشهور علوى «ما رَأيتُ شَيئاً الّا وَ رَأيتُ اللَّهَ قَبْلَهُ وَ بَعدَهُ وَمَعَهُ؛ چيزى را نديدم مگر اين كه خدا را قبل از آن؛ و بعد از آن؛ و همراه آن ديدم! (قبل از آن، به دليل اين كه خالق آن اوست؛ و بعد از آن، به دليل اين كه همه چيز فانى مىشود و او باقى مىماند و همراه آن، به دليل اين كه حافظ و نگهدار همه چيز است!)»؛
ولى با اين حال، بسيار مىشود كه اعمال انسان و صفات شيطانى او، حجابى ضخيم در برابر چشمانش مىشود، به گونهاى كه هرگز حضور خود را در پيشگاه خدا احساس نمىكند؛ همانگونه كه در دعاى معروف امام سجاد (ع) (دعاى ابوحمزه ثمالى) مىخوانيم: «وَانَّكَ لَاتَحْتَجِبُ عَنْ خَلْقِكَ الّا انْ تَحْجِبَهُم الاعمَالُ دُونكَ؛ تو هرگز از مخلوقات خود پنهان نيستى، مگر اينكه اعمال آنها حجابى در برابر تو گردد!» و مهمترين اين حجابها، «خودپرستى» است كه انسان را از «خداپرستى» و ذكر اللَّه بازمىدارد.
انسان خودبين، خدابين نمىشود. خودخواهى و خودبينى نوعى شرك است كه با حقيقت توحيد و حقبينى سازگار نيست! در حديثى از امام اميرمؤمنان على (ع) مىخوانيم: «كُلُّ ما الهى مِن ذِكرِ اللَّهِ فَهُوَ مِن ابلِيس؛ هر چيز انسان را از ياد خدا غافل سازد، از سوى شيطان است!»
اخلاق در قران –مکارم شیرازی ص347
نسخه قابل چاپ | ورود نوشته شده توسط حضرت زینب(س) کرمان در 1390/06/21 ساعت 08:42:00 ق.ظ . دنبال کردن نظرات این نوشته از طریق RSS 2.0. |