آنچه از ظاهر اين آيه استفاده مى‏شود، تأكيد در مورد رعايت اندازه و دقت در كار است تا نتيجه كار از كيفيت مناسبى برخوردار باشد؛ همچنين كار محكم و شايسته را مصداق عمل صالح شمرده است و اين خود دستورالعملى است براى همگان، بخصوص صنعتگران و كارگران مسلمان كه بايد آن را سرلوحه كار خود قرار دهند.
انسان بايد در اعمال‏خود علاوه‏بر جهادباطنى، جنبه‏هاى‏ظاهرى را نيز رعايت‏كند و كار را فقط براى رضاى خدا و ايفاى وظيفه و پيشبرد اهداف صحيح و به بهترين صورت و عاليترين كيفيت انجام دهد. نتيجه كار يك انسان صالح، بايد از كيفيت و كميّت عالى برخوردار باشد و اين به شرطى حاصل مى‏شود كه در مرحله عمل با مطالعه و محاسبه دقيق همراه باشد.
سربار بودن، ممنوع‏
در روايتى آمده است كه خداوند به حضرت داوود (ع) چنين وحى كرد:
 «تو بنده خوبى هستى، جز اينكه از بيت‏المال روزى مى‏خورى. داوود با تضرع و زارى از خداوند راه نجات خواست. خداوند نيز خواسته او را اجابت كرد و آهن را براى او نرم گردانيد و علم زره‏سازى را به او تعليم داد.»
اين روايت نشان‏دهنده اهميت كار، تلاش و صنعت است. خداوند نمى‏پسندد كه بندگانش با اينكه توانايى كار دارند و مى‏توانند روزى خود را كسب كنند، كار را رها كرده و از بيت‏المال روزى بخورند. البته كسانى هستند كه به دليل اشتغال در پستهاى اجتماعى، سياسى و حكومتى وقت كافى براى كسب روزى ندارند و بيت‏المال عهده‏دار تأمين مخارج زندگى آنهاست. هرچند كه همين افراد هم اگر بتوانند با انجام دادن كارى، درآمدى كسب كرده و با آن زندگى‏شان را اداره كنند، پسنديده‏تر است و به همين جهت پيامبران و اولياى خدا عليهم‏السلام سعى داشتند كه از دسترنج خويش روزى بخورند،براساس روايات، انبيا هر كدام به حرفه و كسبى اشتغال داشته‏اند. حضرت ادريس خياط، حضرت نوح نجّار، حضرت ابراهيم پارچه‏فروش، حضرت داوود زره‏ساز و حضرت آدم كشاورز بوده است و حضرت سليمان نيز در زمان حكومتش، زنبيل مى‏بافت و با فروش آن امرار معاش مى‏كرد.
در روايتى آمده است كه خداوند به حضرت داوود (ع) چنين وحى كرد:
 «تو بنده خوبى هستى، جز اينكه از بيت‏المال روزى مى‏خورى. داوود با تضرع و زارى از خداوند راه نجات خواست. خداوند نيز خواسته او را اجابت كرد و آهن را براى او نرم گردانيد و علم زره‏سازى را به او تعليم داد.»
اين روايت نشان‏دهنده اهميت كار، تلاش و صنعت است. خداوند نمى‏پسندد كه بندگانش با اينكه توانايى كار دارند و مى‏توانند روزى خود را كسب كنند، كار را رها كرده و از بيت‏المال روزى بخورند. البته كسانى هستند كه به دليل اشتغال در پستهاى اجتماعى، سياسى و حكومتى وقت كافى براى كسب روزى ندارند و بيت‏المال عهده‏دار تأمين مخارج زندگى آنهاست. هرچند كه همين افراد هم اگر بتوانند با انجام دادن كارى، درآمدى كسب كرده و با آن زندگى‏شان را اداره كنند، پسنديده‏تر است و به همين جهت پيامبران و اولياى خدا عليهم‏السلام سعى داشتند كه از دسترنج خويش روزى بخورند،براساس روايات، انبيا هر كدام به حرفه و كسبى اشتغال داشته‏اند. حضرت ادريس خياط، حضرت نوح نجّار، حضرت ابراهيم پارچه‏فروش، حضرت داوود زره‏ساز و حضرت آدم كشاورز بوده است و حضرت سليمان نيز در زمان حكومتش، زنبيل مى‏بافت و با فروش آن امرار معاش مى‏كرد.
^{_{معارف قرآن (ج‏4) كد 4/220، ص: 79}}

صفحات: 1· 2