تفکر و غفلت

يك راه پيشگيرى و درمان «غفلت»، تفكر و انديشه است. هر گاه انسان به كارهاى خوب و آثار مثبت آن و همچنين به كارهاى بد و نتايج سوء آن بينديشد، امواج ظلمانى غفلت از روح و جانش دور مى‏شود.
روزى پيامبر اكرم (ص) خطاب به ابوذر فرمودند: «اى اباذر تصميم به كارهاى نيك بگير؛ هر چند توفيق عمل به آن براى تو حاصل نشود در زمره غافلان نوشته نشوى.»
فكر مرگ و پايان زندگى از جمله افكارى است كه در زدودن زنگار غفلت از آينه روح آدمى بسيار مؤثر است، مخصوصا اگر هنگام عبور از آرامگاه مردگان، اين شعر يا مانند آن را با خود زمزمه كند:

«هر كه باشى و به هر جا برسى             آخرين منزل هستى اين است.»

اين فكر و انديشه، به يقين جلوى سرچشمه‏هاى اصلى غفلت، يعنى هواپرستى و خودخواهى و فزون‏طلبى را مى‏گيرد.
اميرمومنان على (ع) در يكى از وصاياى خويش به فرزندش امام حسين (ع) فرمودند: «اى فرزندم! تفكر، نورانيت مى‏بخشد و غفلت، ظلمت مى‏آورد.»

_{اخلاق در قرآن – مکارم شیرازی ج2ص321}