رهبر بيدار دل و عاشورايى انقلاب، امام خامنه‏اى در عاشوراى سال 1371 ش. هنگام ديدار با برادران و خواهران بسيجى، در سخنانى نغز و شور آفرين به تحليل نوين حماسه حسينى مى‏پردازد و بر جنبه عبرت‏آموزى حماسه عاشورا تأكيد مى‏كند و مى‏فرمايد:
اين حادثه عظيم از دو جهت قابل تأمل و تدبر است كه غالباً فقط يكى از اين دو جهت مورد توجه قرار مى‏گيرد و بنده مى‏خواهم امروز بيشتر جهت دوم را مورد توجه قرار بدهم.

 جهت اوّل، درس‏هاى عاشوراست. عاشورا پيام‏ها و درس‏هايى دارد.
عاشورا به ما درس مى‏دهد كه براى حفظ دين بايد فداكارى كرد، درس مى‏دهد كه در راه قرآن بايد از همه چيز گذشت، درس مى‏دهد كه در ميدان نبرد حق و باطل همه افراداعم از كوچك و بزرگ، زن و مرد، پير و جوان، شريف و وضيع و امام و رعيت با هم در يك صف قرار مى‏گيرند. درس مى‏دهد كه جبهه دشمن با همه توانايى‏هاى ظاهرى، بسيار آسيب‏پذير است؛ همچنان كه جبهه بنى‏اميه به وسيله كاروان‏اسيران عاشورا در كوفه آسيب ديد، در شام آسيب ديد، در مدينه آسيب ديد و بالاخره هم نهضت عاشورا به فناى جبهه سفيانى منتهى شد … اين‏ها درس‏هاى عاشوراست. البته همين درس‏ها كافى است كه يك ملّت را از ذلت به عزّت برساند، همين درس‏ها مى‏تواند جبهه كفر و استكبار را شكست بدهد و …

جهت دوم از جهات مربوط به حادثه عاشورا، عبرت‏هاى عاشوراست. عاشورا غير از درس، يك صحنه عبرت است. انسان بايد در اين صحنه نگاه كند تا عبرت بگيرد. «عبرت بگيرد» يعنى چه؟ يعنى خود را با آن وضعيت مقايسه كند و بفهمد درچه حال و وضعى قرار دارد چه چيزى او را تهديد مى‏كند و چه چيزى براى او لازم است. اين را عبرت مى‏گويند؛ مثلًا هنگامى كه شما از جاده‏اى عبور مى‏كنيد و اتومبيلى را مى‏بينيد كه واژگون شده يا تصادف كرده و آسيب ديده و مچاله شده و سرنشينانش نابود شده‏اند، مى‏ايستيد و به آن صحنه نگاه مى‏كنيد. چرا؟ براى اين كه عبرت بگيريد. براى اين كه برشما معلوم بشود كه چه جور سرعت و حركت و چه جور رانندگى به اين وضعيت منتهى مى‏شود. اين هم نوع ديگرى از درس است. اما درس از راه عبرت‏گيرى. 
                        عبرت‏هاى عاشورا، ص: 45