وصیت نامه شهید محمود کمالی راینی
ابتدا یاد نامه ام را با شهادت به وحدانیت الله و رسالت حضرت محمد«ص» و ولایت مولی الموحدین حضرت علی «ع» شروع می کنم . خدایا تو شاهدی ، معبودا تو گواهی ، ای ستارگان و ای فضای خون رنگ خوزستان، شما همه شاهدید که من برای ادای وظیفه و برای یاری اسلام عزیزتر از جان ها و برای انتقام خون شهدا پا به عرصة رزم نهادم. خدایا ! اینک که طریق جهاد را برگزیدام ، اگر بنا هست در این راه به سویت پرواز کنم و در خون غوطه ور شوم ، در مرحله اول نفسم را از رذائل و آلودگی ها مبرا کن ، ظاهرم را به نور اطاعت و بندگی ات روشن و منور کن ، باطنم را به نور محبت و کبریائیت زینت ده ، قلب مرده ام را به نور شناخت و معرفت خود مزین کن ، روحم را آنچنان کن که رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبینید؛ از بندگانی قرارم ده که مصداق واقعی « من المومنین رجال صدقوا ما عاهدو الله علیه نمنهم من قضی نحبه و منهم من ینتظرو ما بدلوا تبدیلا » باشم . در زمره افرادی محسوبم کن که مخاطب واقعی «یا ایتها النفس المطوئنه ارجعی الی ربک راضیه مرضیه فادخلی فی عبادی و ادخلی جنتی » باشم .
ای دنیا و ای مردمی که در دنیا زندگی می کنید ، بدانید بنده در این چند ساله زندگی ام تنها به این نتیجه رسیدم که انسان باید به وجود الهی یقین داشته باشد و اعتراف و اذعان کند ، و هر آنچه پروردگار امر می کند ، اطاعت و از آنچه که نهی می کند دوری گزیند . بدانید اگر دل به دنیا و هوس های دنیا بسته اید به والله گمراهید خصوصاً کسانی که آنچنان غرق شده اند که حتی توجهی به این جملات ندارند . مسئولین محترم ! ای کسانی که باید پاسدار این انقلاب باشید ، سعی و پیکار کنید در هر پستی که هستیدتا آمال انبیاء و شهدا را به جهان ابلاغ کنید که اگر خدای ناکرده در عملکرد خودتان قصور داشته باشید به والله مسئولید. اما چند جمله ای با دوستداران علم و دانش که حافظ و پاسدار واقعی اسلام هستند . عزیزان ! بنده در میان این همه انسان های با عظمتی که در علم و دانش غور کرده اند و از این طریق به اوج کمال و معرفت دست پیدا کرده اند و آثار گهربارشان در میان شما ها موجود است قلمم یارای قلم فرسایی را ندارد که موضوع علم و دانش را متذکر شوم اما همین بس که که انسان نمی تواند یه تکامل برسد مگر از طریق علم(توام با تقوی) .
مادرم ! زحماتی را که در طول زندگی ام برایم کشیدی حلال کن تا مبغوض خدا نباشم . مادرم در این چند ساله جنگ و با شهادت فرزندت محمد فکر می کنم اکثر مسائل اسلام و قرآن را در رابطه با شهادت لمس کردی و شنیده ای ؛ و گمان نمی کنم در قاموس شهادت نقطة ابهامی برایت باقی باشد و به همین جهت نمی خواهم در رابطه با شهادت قلم فرسایی کنم ولی سجده شکر به جا آور که لیاقت این را داشتی که ثمره زندگیت را در راه قرآن و اسلام تقدیم کنی ، چه بسا کسانی هستند و مشتاق این تقدیر الهی اند ولی نصیبشان نمی شود ، مادرم دنیا دار آزمایش و امتحان است و گاهی در سختیها و گرفتاریها و غم و اندوه ها و از همه مهمتر مصیبت ها و آن هم از دست دادن فرزند امتحان می کند چرا که فرمود : «و اما اذا ماابتلیه فقدر علیه رزق»
همسر گرامی ام ! می دانم مدیون محبت های بی حد و حصر تو هستم (اگر چه در مدتی قلیل) می دانم خدمتی که در حقیقت می بایست بکنم نکردم ولی توبه اینگونه مسائل از دید ایثار و گذشت می نگریستی به هر تقدیر حلالم کن و ان شاءالله در آخرت به هم خواهیم رسید اما خواهرانم ! باور کنید هم اکنون که مشغول نوشتن هستم ، صحنة کربلا که زینب کبری «س» چگونه با حسینش وداع می کرد در ذهنم تداعی می شود و حال که عزم عرصة رزم را دارم ذره ای از طعم درد دلهای حسین «ع» و زینب «س» را می چشم و احساس می کنم . پس شما خواهرانم باید رسالت عظیم زینب کبری«س» را به جان و دل خریداری کنید و به احسن وجه با رفتار و کردار و گفتارتان به همه بفهمانید که اثر خون یک شهید در راه خدا چقدر عظیم است .