لَقَدْ كانَ فِى قَصَصِهِمْ عِبْرَةٌ لِأُوْلِى الْأَلْبابِ … (يوسف/ 111)
به راستى در سرگذشت آنان، براى خردمندان عبرتى است.
نهضت مقدّس سيّدالشهداء عليه السلام آميزه‏اى از عشق، عرفان، حماسه و ايثار است. اين نهضت پرشكوه تجلّى فرهنگِ ناب اسلامى است؛ و براى همه و هميشه عبرت و اسوه است. عاشورا در پهنه تاريخ بشر، گسترده است. از آدم عليه السلام تا خاتم صلى الله عليه و آله و سلم و تا مهدى عليه السلام، بر حسين عليه السلام و خاندان و يارانش گريسته‏اند، و بر حماسه و ايثار و اخلاصشان درود گفته‏اند.
سال شصت هجرى بود. شش دهه از هجرت آخرين پيغامبر الهى، كه حسين عليه السلام درس‏آموز مكتب او بود، مى‏گذشت. او مى‏ديد جامعه و ارزش‏هايى را كه جَدّ بزرگوارش بنيان نهاده بود، چگونه رفته رفته رو به تباهى و ويرانى مى‏رود، و آداب و سنن جاهلى دوباره جان مى‏گيرد. در اين هنگام بود كه طاغوت بنى‏اميه، معاويه فرزند بوسفيان، به هلاكت رسيد، و عالَمى از شرّ او آسود. اما فرزند پليدش به جاى او نشست و گستاخانه جاهلان و جلّادان بنى‏اميّه را به تعقيب حسين عليه السلام روانه كرد، تا اين آخرين سنگر مقاومت را درهم بشكند. امام چاره‏اى جز هجرت از مدينه جدّش نديد. راهى مكّه شد، سرزمين وحى. اما در آنجا نيز وى را آرام نگذاشتند. سرانجام با دعوت‏هاى مكرّر مردم كوفه، و براى پاسداشت حرمت كعبه، از آن سرزمين گام بيرون نهاد. آنان كه پيام حسين عليه السلام را شنيده و هدف عالى او را دريافته بودند، همراه او شدند و در ركابش رفتند و رفتند تا به سرزمين موعود رسيدند: كربلا. اينجا بود كه حراميان راه بر او بستند و در محاصره‏اش‏ گرفتند. فرزند على عليه السلام بر دوراهى ذلّت و شهادت قرار گرفت. پيدا بود كه او جز شهادت را انتخاب نخواهد كرد. عاقبت آن حادثه عظيم به وقوع پيوست؛ بار ديگر انسانى از تبار محمّد صلى الله عليه و آله و سلم در راه آرمان‏هاى متعالى او به ديدار پروردگارش شتافت.

صفحات: 1· 2