به نام حق که الحق بهترین است.

بسم الله الرحمن الرحیم

اقرا بسم ربک الذی خلق،  بخوان به نام پروردگارت که پروردگارجهانیان است.

آن شب ، شب بیست وهفتم رجب بود .محمد غرق در اندیشه بود که ناگهان صدایی گیرا وگرم در غار پیچید:

اقرا بسم ربک الذی خلق، خلق الانسان من علق ، بخوان بخوان به نام پروردگارت که آدمی را از لخته ای خون آفرید.

بخوان که پروردگارتو ارجمند ترین است همو که با قلم آموخت و به آدمی آنچه را  که نمی دانست  بیاموخت

تاریخ به مکه رسیده است تا شروعی دیگر را رقم بزند آغازی دیگر ،  در خاکی آفتاب سوخته ، در خاکی تشنه،  در خاکی آکنده از دختران زنده به گور در خاک آرزوهای مرده در خاک.

نقطه ثقل تاریخ است، این که ابرها برفرازش سایه می گسترانند ، اینکه قلم در دست هایش به فریاد آمده است و می گوید « اقراء» اینک تو پیامبر خدایی و راه آسمان از دست های تو ، از دست های تو می گذرد ، دیوارها به سایه آسمانی ات دست می کشند ، درخت ها اقتدا به صلابتت می کنند و دست هایت بهاری دیگر برای خاک به ارمغان آورده اند .

تو به پیامبری مبعوث شدی، با کوله باری از رسالت آمدی تا با حضورت سرزمین خشکیده حجاز را نفسی دوباره ببخشی ،آمدی نامت محمد (صلی الله علیه و آله)، لقبت امین ، فرستاده آخرِین خدا بر زمین .

تبارک الله احسن الخالقین