با شنيدن اين آيه، مقدس به لرزه افتاد
ايامى كه مرحوم شيخ بهاءالدين محمد در نجف اشرف بود، روزى به محفل درس مرحوم مقدس اردبيلى رفت. وى را ديد كه از شكسته نفسى، خود را در ميان شاگردان پنهان كرده، به گونه‏اى كه كسى فرق نمى‏گذارد كه استاد و شاگرد كدامند و صدر محفل (جايگاه استاد) خالى است، شيخ با اصرار زياد مرحوم اردبيلى را آورد، صدر مجلس نشانيد. در آن هنگام صدائى شنيده شد كه به آواز بلند مى‏خواند:
تِلْكَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُها لِلَّذِينَ لا يُرِيدُونَ عُلُوًّا فِي الْأَرْضِ وَ لا فَساداً وَالْعاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ. (قصص: 83)
يعنى ما اين دار آخرت را براى كسانى قرار مى‏دهيم كه در زمين اراده برترى‏جويى و فساد ندارند و عاقبت براى پرهيزكاران است.
هرچه گشتند صاحب صدا را نيافتند. اين آيه لرزه بر اندام مقدس انداخت و رنگ رويش تغيير يافت و گريه كنان برخاست.

_{هزار و یک نکته ص 38 - مرکز تحقیقات و متون اسلامی}