شیری که خوردی حلالت باد

توی عملیات والفجر سه اسیر شدم . توی اسارت همه اش به یاد لحظات و روزهای قبل از اسارت بودم . لحظه ای که حاج احمد را پایین قله دیدم ، روی قلمدوش عراقی ها سوار بود و آن ها هن هن کنان می آوردندش پایین .با یاد آن خاطرات ، روزها و شب ها را به پایان می رساندم . به یاد بچه های جنگ می سوختم و می ساختم .

هفت سال و یک ماه اسیر بودم .در آن دوران ، با خانواده و دوستان نامه رد و بدل می کردیم . در نامه ها همه اش می خواستم که از وضعیت خودشان خبر دهند ؛ مخصوصا اینکه از جبهه و جنگ بگویند و برایم بنویسند کدامیک از بچه ها شهید شده اند .

هراز چند گاهی نامه می رسید و از شهادت عده ای خبردار می شدم. در اسارت بودیم که عملیات والفجر هشت انجام شد. جسته و گریخته ، با خواندن روزنامه های عراقی و از راه های دیگر، خبردار شدیم که چه بلایی بر سر آن از خدا بی خبرها نازل شده است. برایمان تعجب داشت که برو بچه های ایرانی چطور توانسته اند از اروند ، با آن عرض ئ سرعت آب ، رد شوند و پدر عراقی ها را درآوردند.

چند ماه بعدش نامه رسید و در همان نامه ، به طور رمزی و طوری که عراقی ها نفهمند ، نوشته بودند که حاج احمد شهید شده است. خواندن خبر شهادت او دلم را لرزاند . باید در اسارت بوده باشی تا بفهمی خبر شهادت یک دوست ، یک مرد و یک فرمانده تا چه حد کمرشکن است.

در اولین شب جمعه ، برایش مراسم ختم گرفتیم . برای همه بچه های شهید سنگ قبرهای کوچکی درست کرده بودیم . دور سنگ قبرها می نشستیم و با روح آنان راز و نیاز می کردیم . بچه های کرمانی خوب می شناختندش . در شب های جمعه بعدی هم به یادش مراسم می گرفتیم .

سال ها بعد برگشتم به ایران . آن وقت بود که فهمیدم نیروهای ایرانی ، به فرماندهی حاج احمد ، از اروند خروشان رد شده اند و بلای آسمانی را بر سر عراقی ها فرود آورده اند . از اول هم باید فکرش را می کردم . مگرکسی جز حاج احمد می توانست آن کار را انجام دهد؟

رفتم سرقبرش و در دل گفتم شیری که خوردی حلالت باد ای مرد. حقا که همه ما را روسفید کردی.

                                                     منبع: کتاب پل چوبی ، بازآفرینی احمد دهقان